Skóra dojrzała wykazuje zarówno cechy starzenia egzogennego, uwarunkowanego niekorzystnym oddziaływaniem środowiska zewnętrznego, jak i endogennego, związanego z predyspozycjami genetycznymi i zegarem biologicznym. Występują zaburzenia odnowy tkankowej. Naskórek stopniowo staje się coraz cieńszy, natomiast warstwa rogowa naskórka ulega pogrubieniu, konsekwencją czego jest przyszarzenie karnacji i utrata naturalnego blasku.
Z upływem czasu nasz organizm przechodzi z anabolizmu do katabolizmu, następuje niedostateczna produkcja estrogenu i progesteronu przez jajniki. Zmiany te odbijają się na wyglądzie naszej skóry. Pojawiają się różnego rodzaju przebarwienia, znacznie zmniejsza się elastyczność i sprężystość, zwiększa się ilość głębokich zmarszczek. Zahamowaniu ulega także proces keratynizacji, co wpływa na zaburzenie funkcji barierowych. Proces wytwarzania lipidów cementu międzykomórkowego w warstwie rogowej nie przebiega w sposób prawidłowy, co prowadzi do nadmiernego wysuszenia i łuszczenia skóry. Także nadmierna, naskórkowa utrata wody powoduje obraz suchej, szorstkiej, łuszczącej się skóry. W skórze właściwej obniża się aktywność fibroblastów, następują zmiany proporcji pomiędzy poszczególnymi typami kolagenu i zmienia się struktura białek podporowych, konsekwencją czego jest spadek elastyczności i sprężystości skóry oraz zwiększenie ilości zmarszczek i zaostrzenie rysów twarzy. Osłabieniu ulegają także mięśnie, spada ich aktywność, co także niekorzystnie wpływa na obraz skóry, jej napięcie.